Ok, þá... ég bý í hálfgerðum dýragarði. Og já, heimilið er mjög óskipulagt, fullt af óreiðu, fólki, unglingum, alltaf eitthvað að gerast. Og meðal gæludýra eru fuglarnir, 2 gárar og 1 dísargaukur. Hið besta mál sko.

Nema...

Fuglarnir mínir hafa ekki gaman af því að syngja. Mér finnst að þeir eigi að kvaka falleg lög svona eins og fuglarnir í Disney myndunum. Kyrja ástarsöngva. Syngja óð til lífsins. En gera mínir fuglar það? Ó, nei! Nei, einmitt... mínir fuglar... þeir skrækja, öskra og æpa. Þeir framkalla eins mikinn hávaða og þeir mögulega geta. Helst allir í einu.

Ekkert lag. Engin melódía. Bara ósamstæðir háir, skrækir hljómar... algjörlega tilviljanakenndir að því er virðist. Það vill til að ég hef mjög háan þolinmæðisþröskuld þegar kemur að hávaða í gæludýrum, börnum, leikföngum og hljóðfæraæfingum.

En stundum. Stundum verð ég þreytt á þeim. Sérstaklega ef ég er að reyna að leggja mig eða tala í símann. Þegar hávaðinn er svo mikill að ég heyri ekki í sjálfri mér hugsa. Þegar ég virðist eiga um 100 fugla en ekki þrjá. Þá, já, þá verð ég pínulítið þreytt á þeim.

En hvað er til ráðs? Stundum prófum við að reyna að yfirgnæfa þá, hafa bara hærra.. gera meiri hávaða. Kannski ekki skrítið að nágrannarnir virðast ekki vera í aðdáendaklúbbnum mínum. En við erum eiginlega búin að gefast uppá hávaða aðferðinni. Á eftir henni "fallega" aðferðin. Hún kom sterk inn og virtist virka ljómandi. Hún er þannig að þegar hávaðinn er að æra mann kvakur maður með sinni allra mýkstu og fallegustu rödd: "syngja fallega... syngja fallega...." Þetta endurtekur maður svona sextíu sinnum, rólega. Í fyrsta skipti sem ég prófaði þetta varð ég steinhissa þegar hávaðaseggirnir þögnuðu í augnablik, hölluðu undir flatt og tóku svo við að .... já, einmitt... tóku við að syngja fallega.

Prinsinn og ég erum búin að sérhæfa okkur í þessu. En svo kom að því að þetta virkaði ekki lengur. Þegar aumingja prinsinn var búinn að standa í hátt í 10 mínútur við búrið og kvaka: "syngja fallega... syngja fallega..." snéri hann sér við með tárin í augunum: "Mamma, þeir vilja ekki syngja fallega..."

Við reynum þetta enn stundum en áhrifin duga alltaf skemur og skemur... í þau örfáu skipti sem þetta skilar einhverjum árangri.

Í morgun vaknaði ég með dúndrandi höfuðverk. Staulaðist fram. Um leið og ég birtist byrjðu allir þrír fuglarnir að garga. Og ég meina garga. Og þá kviknaði hugmynd hjá mér. Já, ég ætla að stofna fuglaskóla. Þar sem fuglum er kennt að syngja. Ég byrjaði strax í morgun. Stillti mér uppá miðju stofugólfinu og söng nokkra tóna af : bíb bíbbb bííííííbbbb... Maður byrjar sko á tónæfingum.. svo koma lögin. Ég er sannfærð að þetta skilar árangri, eina sem fuglana vantar er leiðsögn og þjálfun. Nú er bara að velja hvaða lag á að kenna þeim fyrst.

"Mamma", kvakað prinsinn í símann. Ég og Rebbý vorum á leiðinni heim að elda afmæliskvöldverð fyrir Rebbý eftir að hafa skutlað sætukoppi niður í Skeifu. Ég jánkaði í símann og prinsinn hélt áfram : "Mamma? Á ég að steikja kjötið?". Ég fann hvernig kaldur sviti spratt fram á mér. "NEI!", veinaði ég...; "Nei, nei, nei... ég skal elda þegar ég kem heim!".

Prinsinn er að verða mun húslegri og duglegri. Hann er alveg ótrúlega fær á síma og virðist hafa erft frá mér að geta munað ótrúlega mörg símanúmer. Stundum vildi ég óska að hann kynni ekki á síma og myndi ekki öll númer sem hann hefur einu sinni valið. Hann er líka búinn að læra á samlokugrillið. Það hræðir mig stundum þegar honum dettur í hug að gera samlokur á ótrúlegustu tímum. Þar að auki kann hann núna á örbylgjuofninn og poppar eins og herforingi. Ekkert hræddur við að prófa sig áfram. Mér fannst samt full mikið þegar hann ætlaði að fara að steikja nautkjötið... jafnvel þó við hefðum fengið það á útsölu sko.

Ég held að prinsinn eigi mun meiri möguleika á að verða "húsmóðir" heldur en heimasætan. Hann sýnir áhuga á að skúra og ryksuga, vaska upp. Hún hefur aldrei sýnt neinu svona áhuga. Og þó ég hræðist líka að leyfa honum að prófa sig áfram þá er það samt kannski betra en þegar hann er að gera tilraunir sjálfur.

Mér finnst tildæmis mun betra þegar hann poppar í örbylgjuofninum heldur en þegar hann skrapp á fætur um miðja nótt þegar hann var þriggja ára og örbylgjaði sjónvarpsfjarstýringuna með batteríum og allt. Jebb, ég tek popp og popplykt fram yfir bráðnaðar fjarstýringar og lykt af bráðnuðu plasti á hverjum degi!

Ég starði út um gluggann. Starði og starði. Ég var samt ekkert að íhuga eða eitthvað svoleiðis. Ekkert að láta mig dreyma rómantíska dagdrauma. Nei, nei. Ég var bara að stara í furðu minni á eitthvað mjög dularfullt. Ég snéri mér snöggt við, arkaði út og sótti heimasætuna í geymsluna þar sem hún stóð á náttfötunum. "Komdu með útí garð!", skipaði ég og hélt svo útí garð með heimasætuna og prinsinn á eftir mér.

Nágranni minn virtist dálítið hissa að sjá okkur mæta á náttfötunum útí garð til þess eins að stara inn um gluggann okkar... eða það leit allavega þannig út. En í raun vorum við að rannsaka rúðuna. Eftir að hafa virkjað nágrannan og iðnaðarmanninn hans líka í rannsóknina erum við öll sammála. Já, það hefur verið skotið, líklega með loftbyssu, í tvígang á rúðuna. Á rúðunni eru tvö agnarlítil göt, en fyrir innan götin hefur glerið hins vegar brotnað þónokkuð. Fyrir vikið eru tvö mjög greinileg brot á rúðunni og þónokkuð af glerbrotum á mili glerjanna.

Sem betur fer hefur innri rúðan bara rispast lítilega en engu að síður er þetta nú frekar leiðinlegt og eiginlega finnst mér bara ekkert kúl að hafa byssugöt á stofuglugganum.

Eftir rannsóknina drifum við okkur úr náttfötunum og hoppuðum uppí bíl. Okkur var boðið í heimsókn til Ölgerðarinnar sem er uppáhaldsfyrirtækið mitt, tókum heimalinginn með en skildum veikan sætukopp eftir heima. Þar þvældumst við um í tvo klukkutíma og skemmtum okkur alveg ljómandi vel auk þess sem börnin náðu að fylla magana af allskonar góðgæti. Tala nú ekki um allt skemmtilega fólkið sem við hittum, þvílíkt stuð.

Við stóðum við brauðbakkana og smjöttuðum á gómsætu speltbrauði þegar síminn hringdi. Sætukoppur á hinum endanum. Allt í panikk. Einn fuglinn okkar hafði strokið út búrinu og kettirnir allir komnir á veiðar. Sætukoppi gefin góð ráð... eins og að byrja á því að ná köttunum áður en þeir náðu fuglinum. Svo héldum við áfram að japla á brauði, glætan að við ætluðum að fara úr þessari fínu veislu.

Heima þaut veiki sætukoppur um allt eins og hvítur stormsveipur. Það er ekkert grín að handsama fjóra óþekka ketti sem vilja veiða fugla. Hann reyndi að hafa yfirsýn yfir hverjum hann var búinn að ná og hverjum ekki. Þula var örugglega inní herbergi.. púff nú var bara að ná fuglinum.

Sætukoppur skoppaði upp og niður á eftir fuglinum í örvæntingarfullri tilraun til að ná honum. Skyndilega fékk hann samkeppni þegar Þula stakk upp hausnum tilbúin að "hjálpa" honum við veiðarnar. Þulu skellt inná bað með hraði. Sætukoppur hélt áfram að hlaupa á eftir bláa fuglinum og á einhvern undursamlegan hátt náði að teygja út höndina og grípa fuglinn á flugi. Stórslysi afstýrt og sjúklingurinn gat aftur lagst fyrir.

Við fylgdumst með í gegnum símann. Alveg róleg. Ekkert að flýta okkur heim í hamaganginn. Betra njóta góðra veitinga og góðs félagsskapar. Sérstaklega þegar heima bíður ekkert nema fulgaveiðar og að bíða eftir að einhverjir noti húsið í skotæfingar. Jebb. Aldrei rólegheit á okkar heimili.

Ég stóð augnablik og virti fyrir mér möguleikana. Þarna voru þeir. Beint fyrir framan mig. Ég andvarpaði, þetta var ekki svo einfalt. Ég fann valkvíðann læðast aftan að mér. Nei. Nei, af og frá. Ég ætla ekki að láta bjánalegan valkvíða ná völdum á mér. Ég varð að koma mér upp plani. Strax. Hugsa, Vilma... hugsa.

"Ok, hvað valdi ég síðast?", hvíslaði ég að sjálfri mér. "Hvað valdi ég síðast...", endurtók ég og hallaði undir flatt. Ég las á miðana, smjattaði á nöfnunum. Naut augnabliksins. Ég var að ná valdi á aðstæðunum. Ekki bara var ég að ná valdi á aðstæðunum heldur var ég líka stjórna þeim. Totally.

Fyrir framan mig stóðu fjórir brúsar og virtust brosa til mín. Og mitt var valið. Hmmm... nú mundi ég það... síðast var það "Kókos og vanilla". Auðvitað. Brosandi snéri ég mér að uppáhaldinu mínu: "Ferskjur og fresíur". Ég reyni að velja ekki alltaf það sama. Maður sko að skiptast á.

Vonandi halda ekki allir að ég sé búin að tapa mér... en ég er sko komin með nýja dellu. Algjörlega. Þegar ég var í sumarbústaðnum í sumar kynntist ég nýrri vöru. Vöru sem ég fæ bara ekki nóg af. Ég hef enga stjórn á mér, enga. Nú er ég komin með ágætist úrval af... já... látið ykkur ekki bregða... ágætis úrval af handsápu.

Fyrir átti ég fína sápu frá Palmolive. Svona Cherry blossom sápu og var bara þokkalega ánægð með hana. En svo kynntist ég froðusápunni frá Mjöll Frigg og nú get ég ekki hætt í handþvottinum. Fyrst keypti ég "Fjólur og villiber", svo "Kókós og vanillu". Fann hinsvegar ekki froðusápuna sem mig langaði í. Þegar ég loksins rak augun í uppáhaldið útí búð varð ég að fjárfesta í því líka. Það er bara himnesk lykt af "Ferskjur og fresíur".

Og af því ég er óhemja opna ég allar sápurnar og nú standa fjórir sápubrúsar við vaskinn inná baði og ég bara finn mér hvert tækifærið á fætur öðru til að þvo mér um hendurnar. Skipti samviskusamlega á milli brúsana, til að eyða öllu jafnt sko...

En það er ekki bara þessi himneska lykt sem er búin að gera mig "hooked" á sápu. Nei, líka sú staðreynd að þetta er froðusápa... ekki venjuleg. Hún sprautast úr brúsanum í froðu sem er svo gaman að maka á hendurnar... ótrúlega gaman. Já, ég er komin með nýja fíkn... ég heiti Vilma og ég er háð froðusápu!

Ég hló og hló og hló. Ég lá á bakinu í neðst í grösugri brekku, máttlaus af hlátri og gat ekki staðið upp. "Nú hlaupum við upp brekkuna...", kallaði formaðurinn til mín. "Ég get ekki staðið upp..", svaraði ég og skríkti um leið. Gat ekki hætt að hlæja. Áður en ég vissi var formaðurinn kominn til mín, rétti mér höndina og tosaði mig á fætur. Flisandi og völt á fótunum reyndum við að komast upp brekkuna til glerlistakonunnar sem stóð þar og beið okkar. Svo horfðum við smá stund á hvort annað og ákvaðum að reyna aftur.

Ég er semsagt komin með nýtt áhugamál. Þetta er eiginlega svona jaðarsport sem ég hef ákveðið að taka upp að stunda. Ég get þakkað formanninum að ég komst inná þessa leið. Jebb. Í gær fór vinnan mín sem sagt í svona hópeflisdag á Úlfljótsvatn. Svona vinna eitthvað saman. Skátaleikir. Góður matur. Varðeldur. Söngur. Ég og eyjamaðurinn misstum reyndar af skátaleikjunum, vorum að vinna á meðan... einhver minntist á að við værum vinnualkar en ég held ekki að það sé neitt til í því. Í heildina var þetta æðislegur dagur í frábærum félagsskap.

Snemma kvölds kom formaðurinn að máli við mig. Benti á ágætisbrekku og stakk uppá að við rúlluðum okkur niður. Ég horfði á hann forviða. Rúlla okkur niður? Var hann brjálaður? Svo leið fram á kvöldið og skyndilega fannst mér þetta betri hugmynd. Leitaði uppi formanninn og spurði um brekkurúll. Hann hristi hausinn. Nei, þetta var sennilega ekki svo góð hugmynd eftir allt saman.

En það er nú svoleiðis með góðar hugmyndir að þær eiga til að skjóta upp kollinum aftur og aftur. Svo áður en kvöldið var búið príluðum við upp brekkuna þar sem hún var bröttust. Glerlistakonan fylgdi okkur til að virka sem "ræsingarstúlka" með aðstoðarkonu uppá arminn.

Ég og formaðurinn komum okkur fyrir, hlið við hlið. Tilbúin að rúlla af stað þegar merkið kæmi. Fengum einhverja athugasemd um að það gæti nú ýmislegt leynst í brekkunni og að það væri helst til mikið myrkur. Var ekki líka möguleiki á garnaflækju. En við vorum alveg ákveðin. Ég var svo spennt að rúlla af stað, maginn var spenntur og hjartslátturinn ör. Skyndilega þutum við af stað.

Og þarna rúllaði ég og rúllaði alveg stjórnlaust og án þess að vita hvert ég stefndi. Þvílít tilfinning og þvílíkt stuð. Ég skellti uppúr um leið og ég rúllaði af stað og hló alla leiðina niður. Ég hætti ekki að hlægja þegar formaðurinn tosaði mig á fætur og hló alla leiðina upp brekkuna aftur. Aftur! Aftur!

Við enduðum nú reyndar bara á því að fara tvær ferðir. Eyjamaðurinn hafði haft fréttir af uppátækinu og klöngraðist upp til að verða vitni af seinni ferðinni. Hún var jafnvel enn skemmtilegri en sú fyrri. Nú var formaðurinn fljótari að ná mér á fætur og þegar ég hljóp af stað upp brekkuna hringsnérist af og ég réði engan veginn við stefnun. Og ég hló.

Og nú er ég svo spennt að fara aftur. Fyrr í vor fór ég í fyrsta skipti á stórt trampólín... hafði mig þar að fífli þar sem ég sat eða lá og hló á meðan líffræðingurinn skoppaði í kringum mig svo ég var alveg stjórnlaus. Nú prófaði ég brekkurúll... hvort sem þíð trúið því eða ekki, í fyrsta sinn á ævinni. Þvílíkt gaman, þó ég hafi nú sennilega haft mig að fífli aftur. Skítt með það.. ég er bara í svona góðum tengslum við barnið inní mér :)

Um miðnættið komum við þreytt í höfuðborgina og leiðir okkar skyldu á bílastæðinu. "Bless, Vilma!", kallaði eyjamaðurinn til mín og vinkaði. Svo bætti hann við: "Það var gaman að sjá þig rúllandi!!!"