Vonbiðill

14.7.2009 | 20:47

Um miðjan dag í dag var bankað uppá hjá mér. Hálflöt trítlaði ég til dyra, nokkuð viss um að það væri verið að spyrja eftir prinsinum. En það var nú öðru nær. Á stéttinni fyrir utan stóð ungur og sætur maður. Ég hef svo sem tekið eftir honum í nágrenninu. Að labba fram hjá og svoleiðis. Svo ég vissi að hann er nágranni minn en ég veit ekkert hvað hann heitir eða neitt nánar um hann. Og hann hefur greinilega tekið eftir mér líka. Svo dökkur yfirlitum og sviphreinn.

"Hæ", sagði ég og fann hvernig ég týndist í dökkbrúnum augum hans sem eru svo stór að þau virðast geta gleypt allan heminn. "Hæ", svaraði hann og brosti grallaralega um leið og hann hallaði undir flatt. Hann hikaði eitt augnablik og sagði svo: "Vildu kyssa mig?"

Ég var nærri dottin aftur á bak. Svona tilboðum er ég nú ekki vön. Hvað var til bragðs að taka. Skella einum á kinnina á nágrannanum? Það væri nú kannski ekki svo sniðugt útaf hálsbólgunni og svoleiðis. Maður vill ekki smita sko.

Ég hristi því kollinn, brosti svona til að sýna að mér finndist hugmyndin spaugileg og svaraði svo: "Nei". Hann hætti ekkert að brosa og horfði stöðugt í augun á mér. "Finnst þér það ekki gott?", spurði hann svo og setti mig um leið í heilmikla klípu. Hverju ætti ég að svara? Helst vildi ég ekki fara útí þessar um ræður við fjögra ára nágranna minn af efri hæðinni. Svo ég reyndi að snúa mig úr klípunni með því að beina samtalinu að öðrum og meira spennandi hlutum. Úðabrúsa! Og fyrr en varði skottaðist grallaspóinn í burtu og virtist bara ekkert vera "heartbroken".

Flokkur: Bloggar | Facebook