Hvernig ég varð glæpamaður

"Vilma!", kallaði smiðurinn á eftir mér þar sem við vorum að yfirgefa Vatnasafnið í Stykkishólmi: "Vilma, þú veist að maður verður að prófa að brjóta reglurnar til að vita hvernig þær virka..." Ég snér mér við og brosti. Einmitt! Svona segja menn sem keyra þar sem innakstur er bannaður. Við höfðum einmitt staðið hann að verki hálftíma áður. Svona segja auðvitað svoleiðis menn. Ökuníðingar...

Á eftir fylgdi smá ræða um hvernig maður þarf að upplifa öfgarnar til að skilja andstæðurnar. Þið vitið svona maður: "you only know how low is low the first time that you fly..". Að maður skynji fyrst kulda þegar maður hefur upplifað hita. Og að maður skilji fyrst umferðareglur þegar maður hefur prófað að brjóta þær.

Ég hló og hristi hausinn. Trítlaði svo áfram með stelpunum í átt að bílnum. Vatnasafnið hafði verið skemmtileg tilbreyting. Eiginlega ætti ekki að kalla þetta safn. Þetta er meira svona gjörningur eða listaverk. Stórt stórt listaverk. Skemmtilega upplifun og útsýni tl að drepa fyrir.

Einhvern vegin virðast orð smiðsins hafa staldrað við í kollinum á mér. Sogið sig föst á undirmeðvitundina. Búið um sig í sálinni. Alveg án þess að ég tæki eftir því. Jebb, algjörlega. En á meðan ég svaf, sigldi og skemmti mér tók þessi hugmynd smá saman meiri og meiri hluta af mér. Smiðnum hafði greinilega tekist að sá fræi. Fræi sem óx og dafnaði.

Ég sjálf var hinsvegar ekki enn búin að átta mig á þessu. Ég var alveg varnarlaus. Óundirbúin. Ekki tilbúin að takast á við þessa tilfinningu sem var að yfirtaka mig. Glæpatilfinningin. Að vilja brjóta lögin til ég skilji hvernig þau virka. Svo kom að því. Þegar ég síst átti von á því.

Í sakleysi mínu fór ég að skrá okkur útaf hótelinu. Sunnudagur og tími til að fara heim. Ég tiplaði að afgreiðslunni. Hmm, enginn þar. Ég beið. Beið smá stund lengur. Svo án þess að átta mig almennilega á því gerðist það. Jebb. Ég gerðist glæpamaður. Ég lagði lyklaspjöldin frá mér á afgreiðsluborðið. Gekk út án þess að líta við. Stökk uppí flóttabílinn sem Rebbý keyrði og við reykspóluðum í burtu. Ég áttaði mig reyndar ekki á því fyrr en í dag að ég hafði stungið af frá hótelreikningnum. En skaðinn er skeður. Ég er glæpamaður. Og það er smiðnum að kenna!

Athugasemdir

[Rebbý, 4.5.2009 kl. 20:56]

totally smiðnum að kenna ... snillingurinn þinn ... skil þig ekki eftir eina til að ganga frá reikningnum aftur því þetta gæti verið komið í blóðið og þú orðið síglæpamaður

[Einar Indriðason, 4.5.2009 kl. 21:54]

Ég skal kaupa þjöl.. Rebbý... þú bakar!

Hmm... eða... bíddu nú við... ef Rebbý er að keyra flóttabílinn... hver á þá að baka brauðið, sem ég ætla að fela þjölina í?

(Það eru einmitt svona sögur sem setja lit í tilveruna :)

[Bibba (IP-tala skráð) 4.5.2009 kl. 22:18]

Komin í tengsl við glæpamanninn í sjálfri þér.   Er það hættulegt ?   Ætti ég að prófa líka ?

[Hrönn Sigurðardóttir, 4.5.2009 kl. 22:25]

hahahah já Rebbý! Vilma gæti orðið raðglæpakona........