Lok, lok og læs?

Mér finnst alltaf gaman þegar eyjamaðurinn kemur í heimsókn. Við skemmtum okkur alltaf ágætlega og við höfum alveg sérstakt samband. Alveg síðan við reyndum í sameiningu að drepa okkur á vinnu í fyrra. Það er eitthvað sem gerist þegar fólk lendir í svona ástandi eins og við lentum í... svona lífsháska.

Og í dag var eygjamaðurinn "minn" í heimsókn í höfuðstaðnum. Við ákváðum að nota tækifærið og hafa vinnufund í verkefninu okkar. Við hreiðruðum um okkur í afskekktu fundarherbergi á annari hæð en ég vinn venjulega. Við létum fara vel um okkur, hringdum í norðanmann og blöðruðum og blöðruðum. Tíminn þaut áfram og áður en við vissum af var kominn tími að fara heim. Við trítluðum út úr álmunni og skelltum þjófavarnakerfinu í gang. Príluðum upp stigann að álmunni minni.

Eyjamaðurinn bar aðgangskorið fimlega upp að skynaranum. Rautt laus. Allt læst. "Þú þarft að slá líka inn kóðann...", sagði ég og beið þolinmóð. Skelfingarsvipur breyddist yfir andlit hans. Hann leit á mig og sá hvað var að. "Mannstu ekki kóðann þinn?", spurði ég. "Nei! Þú sagðir ekkert um kóða bara hvort ég væri með kortið...", sagði hann og angistin skein úr augunum.

Ég er auðvitað hálfviti að upplagi svo ég flissaði létt. Þarna stóðum við læst fram á gangi. Og húsið okkar er þannig að maður þarf kort og kóða til að komast í læstar álmur og maður þarf lykil til að komast úr húsinu. Við gerðum léttar tilraunir með kort eyjamannsins og kóðann minn. Ekkert virkaði. "Ertu með lykla?", spurði ég og velti fyrir mér hvort við kæmumst úr húsinu. Eyjamaðurinn minn hristi höfuðið: "Lyklarnir mínir eru þarna inn". Hann benti inn um læstu hurðina. Hálvitinn ég var komin í keng. Þetta var svo fyndið. Örvæntingarfullur reyndi eyjamaðurinn að slá inn ýmsar útgáfur af kóðum. Ekkert virkaði.

Ég var farin að sjá fram af að þurfa að hringja í yfirmanninn til að koma og leysa okkur úr sjálfheldunni. Og ég flissaði áfram á meðan eyjamaðurinn hélt áfram að reyna að bjarga okkur. Skyndilega tókst honum að detta niður á rétta kóðann. Hjúkk... við kæmumst inn að sækja lyklana svo við kæmumst út úr húsinu.

En við erum tölvufólk. Við göngum ekkert framhjá tölvu án þess að kíkja aðeins... tékka á póstinum... og svoleiðis nauðsynjar. Og ég tafðist aðeins þarna við borðið mitt. Jæja, tími til að fara heim. Ég kastaði kveðju á eyjamanninn og trítlaði af stað út. En hvað var þetta? Útidýrahurðin var eitthvað skrítin. Lásinn sem hafði verið þar rétt áður var horfinn. Ég starði útum gat á hurðinni og húsið var galopið. Svona gat þetta ekki átt að vera.

Mér fannst eiginlega ótrúlegt að mér hafði tekist á innan við hálftíma að standa læst úti í vinnunni yfir í það að geta ekki læst. Ég hringdi í sálfræðinginn. Hvað var til ráða. Eftir öll innbrotinn var ekki í stöðunni að skilja húsið eftir óvarið.

Mér til lukku kom riddari á gráum smábíl. Hann stökk út úr bílnum og veifaði framan í mig lás. Viðgerðarmaðurinn mættur á svæðið. Nú tók handlagna Vilma yfir og ég aðstoðaði viðgerðarmanninn. Stóð hjá og dáðist að handverkinu og kom sterk inní prófanir á nýja lásnum. Allt innifalið í vinnudeginum. Með læst hús brunaði ég af stað heim...

Athugasemdir

[Hrönn Sigurðardóttir, 22.4.2009 kl. 21:45]

Þarna kom skýringin á hurðunum...... Miklu betra ;)

[Einar Indriðason, 23.4.2009 kl. 01:12]

Bíddu... ég man eftir að hafa lesið svipaða "ég læsti mig úti (eða inni) með vinnufélögum (1 eða fleiri)" áður.  Hvernig er það ... ferðu ekki bara að fá master lykil, og keðju til að hengja um hálsinn?

Hmm... En, svo er það þetta með að búa á vinnustaðnum.... kannski ekki alveg það sem mar mælir með....

[Vilma Kristín , 23.4.2009 kl. 09:06]

Jebb, ég hef einu sinni áður læst mig frammi á gangi ("einskis manns landi") áður, þá í fylgd líffræðingsins, Ellu og með viðskiptavin í eftirdragi. Mitt vandamál liggur í að muna ekki eftir að hafa aðgangskortið um hálsinn... þó það hangi í bandi. Í gær var ég samt mjög skynsöm og tryggði að eyjamaðurinn hefði sitt kort... gleymdi bara að tékk að hann kynni kóðann sem þarf að slá inn líka :)

Einhvern daginn á einhver (vonandi ekki ég) eftir að læsast á ganginum og komast hvorki inní álmurnar þar sem allt er og ekki heldur útúr húsinu því þar þarf maður lykil - og þessi einhver á bara eftir að þurfa að gista á ganginum ... ég bara krossa puttana að þetta verði ekki ég

[Einar Indriðason, 23.4.2009 kl. 09:57]

Þá þurfið þið að gera eins og er gert í jarðgöngum hér og þar.... Þið þurfið að setja upp svona neyðarsíma með föstu millibili, í einskinsmannslandinu ....

"Neyðarlínan, góðan dag"

"Já, ég er fastur á einskinsmannslandi!"

"Hmmm.... já.... ég sé staðsetningu.  Andaðu djúpt, slakaðu á, það er lásasmiður á leiðinni!"

[Bibba (IP-tala skráð) 23.4.2009 kl. 14:11]

Ha ?  Er búið að skipta um lás ?    Þá er ég hrædd um að ýmsir komist hvorki inn né út á næstunni :|

[Sigrún Óskars, 23.4.2009 kl. 15:02]

[Vilma Kristín , 23.4.2009 kl. 15:47]

Bibba... allt í lagi... hann tók bara allt úr hurðinni.... þú veist lásinn og bara allt og kom svo með eitthvað nýtt og flott, en gekk þannig frá að við getum enn notað lyklana okkar. Minn lykill var sko mikið notaður í prófanir. Læsa inn. Læsa úti. Ég að læsa. Lyklasmiðurinn að læsa.