Játningar forritara

Ég er andstyggileg og vond við hrekklausa og saklausa vini mína.

Hérna, nú hafið þið þetta skjalfest. Svona er þetta bara. Ég veit ekki hvort þetta muni einhvern tíman lagast... efast um það héðan af. Erfitt að kenna gömlum hundi og allt það...

Þetta byrjaði allt á föstudagskvöldið í rútunni á leiðinni heim. Líffræðingurinn varð að uppfylla skyldu sína sem aðalgítarleikari kvöldsins og afhenti mér, vinkonu sinni, verðlaun síns hóps til varðveislu. Auðvitað treysti hann engum öðrum í heiminum betur en mér til að passa innrammaða verðlaunaskjalið. Og ég var fyllilega traustsins virði. Jafnvel þó mig langaði voðalega mikið í þessi verðlaun og fannst að mitt lið hefði átt að vinna þau þá passaði ég viðurkenningarskjalið óskaplega vel. Varði það og passaði að engir fullir ráðgjafar væru að þvælast með það. Þegar við komum í hús faldi ég ramman vel inní skáp svo enginn færi að fikta í þessum fínu verðlaunum.

Og þar voru verðlaunin alla helgina, ósnert og í fínu lagi. Púkinn í mér kom svo upp í morgun þegar ég mætti á undan líffræðingnum. Ég trítlaði niður og sótti verðlaunin sem mér hafði verið treyst fyrir í skápinn og dröslaði þeim upp. Og þá stóðst ég ekki mátið lengur. Ég útbjó mjög keimlíkt skjal þar sem ég skipti út nafni hvíta liðsins fyrir nafn gula liðsins. Svo faldi ég alvöru skjalið og setti falsaða eintakið í staðinn. Skamm, skamm....

Líffræðingurinn var ekki lengi að sjá að það var eitthvað athugavert við þetta allt saman. Og svo hófst stríðið. Hann vildi fá verðlaunaskjalið sitt. Ásakaði mig (réttilega) fyrir að hafa skipt um skjal. Svo hótaði hann að stela verðlaunagripnum mínum. Ég átti ekkert annað svar en að hóta að raunverulega viðurkenningarskjalið færi þá í tætarann.

Á tímabili var mikil spenna í herberginu. Ég þorði ekki annað en að læsa verðlaunagripinn niðrí skúffu í matartímanum. En var svo viss um að líffræðingurinn myndi gera eitthvað að ég sannfærði sjálfa mig um að hann hafði stolið skúffunum mínum. Það leiðréttist allt en þó ekki fyrr en ég var búin að láta hann og nakta forritarann skipta um skúffur hjá mér... tvisvar... Eiginlega var ekki vinnufriður í dag útaf öllum þessum verðlaunamálum. Á endanum stakk félagi okkar inn hausnum og stakk uppá að verðlaunin væru öll afhend framkvæmdastjóranum til varðveislu... það tókum við að sjálfsögðu ekki í mál.

"Þér var nær...", sagði Bibba við líffræðinginn í matartímanum þegar hann reyndi að fá samúð. "Hvernig datt þér í hug að láta Vilmu af öllum í heiminum hafa þetta? Og hún sem var liðstjóri í öðru liði...." Matartíminn snérist að sjálfsögðu aðalega um hver hefði átt að vinna hvaða verðlaun og þrætur þar um.

"Ég vil bara fá viðurkenningarskjalið mitt...", sagði líffræðingurinn með skeifu. Leiður á svip leit hann einu sinni enn á rammann sem stóð uppá hillu og missti um leið nærri andlitið því þarna var það skyndilega komið! Á einhvern dularfullan hátt á meðan við höfðum verið saman á fundi hafði falsaða skjalið horfið og rétta skjalið birst. Að sjálfsögðu heimtaði ég afsökunarbeiðni fyrir að hafa verið höfð fyrir rangri sök allan daginn (einmitt). Veit ekki alveg hvort hann keypti það... Og skilin á skjalinu voru svo sannarlega dularfull, hvaðan það kom veit enginn...

Þegar ég fór heim stóðu hlið við hlið uppá hillu, innrammaða viðurkenningarskjalið hvíta liðsins og litli stjörnuverðlaunagripur gula liðsins. Hvort það muni ríka friður um þessi verðlaun á morgun.. og hvort þau verði enn á sínum stað kemur í ljós. En ég hef allavega hreinsað samvisku mína og bið hér með líffræðinginn, hinn hrekklausa og saklausa, innilega afsökunar og lofa hátíðlega að gera ekkert svona aftur (þar til næst)...

Athugasemdir

[Rebbý, 19.5.2008 kl. 22:32]

hrekklausa og saklausa líffræðinginn?   þekki hann nú ekki mikið en held að þetta séu ekki réttu lýsingaorðin yfir hann
en alveg jafnt og hann er hrekklaus þá ert þú bara engill

[Snjóka, 19.5.2008 kl. 22:47]

hahahaha

[Bibba (IP-tala skráð) 20.5.2008 kl. 07:58]

Sting upp á að þið notið þennan dag til að vinna ;)