Skrítna fólkið kemur útúr skápnum

"Á Bahamas..eeee... á Bahamas....eeee...", sungum við ég og heimasætan og dilluðum okkur aðeins með. Hækkuðum aðeins í okkur: "Á Bahamas...eee..." og dilluðum okkur aðeins meira. Svo leit ég til hægri og fattaði að við vorum eiginlega með atriði... með fullt af áhorfendum.

Fólk er greinilega ekki vant því að fólk taki lagið inná Subway og þarna stóðu þónokkrir í röð á eftir okkur og störðu á okkur með furðusvip. Ég skellit aðeins uppúr og hélt svo áfram að raula með sjálfri mér, heimasætan ljómaði og það fór örugglega ekki fram hjá neinum að við vorum að skemmta okkur. Svo borgaði ég kvöldmatinn sem prinsinn hafði grátbeðið um að fá og við gengum syngjandi útaf staðnum, fram hjá öllum fílupúkunum í röðinni.

Lagið sem kætti okkur svona mikið og hleypti smá fjöri í okkur held ég barasta að heiti "Bahamas" flutt af Ingó og veðurguðunum. Bráðsmellið, grípandi, fyndinn texti... nýja uppáhaldslagið okkar. Svo grípandi að við vorum enn að syngja þegar við komum heim og þá var prinsinn farinn að taka undir hástöfum líka.

Athugasemdir

[Rebbý, 31.3.2008 kl. 21:38]

skil vel að þið sönglið þetta lag, en ekki hefði ég gert það á Subway held ég ....

[Bibba (IP-tala skráð) 1.4.2008 kl. 11:08]

Búið að kenna prinsinum að syngja í bílnum ?    Það leysir ákveðið vandamál :)