Fantar og fúlmenni

24.3.2008 | 12:50

Ég horfði á konuna og lagði mig fram við að halda andlitinu. Lagði mig fram við að hrinda henni ekki frá og hlaupa út. Ég vildi ekki heyra það sem hún sagði mér. Var búð að laska litlu dúlluna mína? Í alvörunni? Ég kinkað kolli kæruleysislega og lét sem þetta hefði ekki mikil áhrif á mig. En inni í mér grét ég. "Við verðum að fá lögregluna í þetta...", hélt konan áfram. Og ég kinkaði kolli aftur og hallað hurðinni á eftir henni.

Ég reyndi að fara og kíkja á elsku bestu Rúnu mína sem hafði nú verið beygluð og brotin, sæti litli bíllinn minn. En það var ekki möguleiki að meta skemmdirnar þar sem hinn bíllinn var enn á henni. Ekki hægt að hlú að henni og klappa henni. Með tárin í augunum hélt ég inn og beið eftir lögreglunni. En tíminn leið og beið og engin lögregla mætti á stæðið. Á meðan lágu Rúna og hondan þétt saman á stæðinu og vörnuðu öðrum að fara þar um. Að lokum gafst nágranni minn uppá að bíða og fyllti í staðinn út skýrslu.

Ég var fegnust að komast út að skoða skaðann sem var meiri en ég hafði gert mér í hugarlund. Rúna stynur og hristist þegar ég reyni að opna bílstjórahurðina. Það tekur iðulega nokkrar tilraunir að loka hurðinni aftur og hún finnur svo til. Og ég finn svo til með henni.

Eina sem hefur varpað einhverjum skugga á þessa annars rólegu og indælu páska eru nágrannar mínir sem ég er enn og aftur að sjá meira af en mig langar... og sem nudda sér harðar utan í Rúnu mína en ég get litið fram hjá. Sem bakka beint á elskuna mína á fullum krafti án þess að reyna að sveigja hjá, skamm bara, fantar og fúlmenni. Næstu skref eru að koma Rúnu blessaðri í viðgerð svo hægt verði að opna og loka bílstjórahurðinni aftur almennilega.

Flokkur: Bloggar | Facebook