Orðinn svo stór

"Ég vill vera fínn...", hvíslaði prinsinn minn að mér í morgun áður en við lögðum af stað útí daginn.  Hann átti við jólaballið sem við ætluðum á seinna um daginn.  Ég fullvissaði hann um að við kæmum við heima til að skipta um föt áður en ballið byrjaði, enda ómögulegt að fara á jólaball án þess að fara í jólafötin.

Ég æddi svo heim rétt fyrir fimm, dröslaði barninu heim og í jólafötin á mettíma, til að komast á fámenna en frábæra jólaballið.  Prinsinn minn var svo spenntur að komast að hitta jólasveininn og rifjaði endalaust upp sögur frá síðasta jólaballi.

Ég fylgdist með honum á ballinu þar sem hann var alveg til fyrirmyndar, svo stilltur og prúður.  Svo herralegur.  Og að gamni mínu lét ég hugann reika aftur nokkur ár.  Til þess tíma að ég tók út fyrir það að þurfa að fara á mannamót seinnipart dags.  Það þýddi kvíðahnút og höfuðverk.  Drengurinn var upp um allt og útum allt og lítill skilningur oft hjá ókunnugum fyrir ástandinu.  Ég þurfti að hafa augun hjá mér og hafa hann undir stífu eftirliti, alltaf tilbúin að bregðast við.  Yfirleitt komum við svo heim í uppnámi eða gjörsamlega búin á því.  Skrítið hvað maður er fljótur að gleyma.

Núna er ekkert mál að skreppa á ball eftir hefðbundinn dag.  Aukinn þroski litla mannsins, meðvitund hans um hegðun og stíf atferlismeðferð virðist vera að skila okkur ótrúlegum árangri. Þó ég fái oft að heyra það að ég hafi of stífan aga á drengnum, of stutt í bandinu, þá er það akkurat það sem skilar árangri. 

Ég gat ekki annað en brosað stolt yfir herramanninum mínum sem náði að fá jólasveininn til að kyssa mömmu sína.  Herramanninum sem varð svo stór í kvöld að missa  framtönn.  "Ég verð að fara úr sparifötunum, má ekki fá blóð í þau...", sagði hann um leið og hann rétti mér litla og krúttlega tönn.  Svo skottaðist hann uppí rúm spenntur að sjá hvort tannálfurinn kæmi við.