Ég held ég vilji ekki vita þetta...

"Kannastu við hugtakið að rekja úr manni garnirnar?", spurði líffræðingurinn mig í dag  í beinu framhalda af samræðum um íslenska tungu.  Ég kinkaði kolli.  "En veistu hvaðan það kemur?", hélt hann áfram og horfði á mig glettinn á svip.  Um leið og ég neitaði, vissi ég að ég myndi sjá eftir því - auðvitað var líffræðingurinn með þetta á hreinu.  "sko, það var þannig....", byrjaði hann á frekar ógeðfelldri sögu þar sem menn, staurar, útdregnar garnig og mannvos voru aðalatriðin. Ég varð græn í framan enda ósköp viðkvæm manneskja.

 

"Alveg vissi ég að þetta væri eitthvað svona", stundi ég. "En hefurðu þá heyrt um að staksetja menn?", hélt hann þá áfram. Ég reyndi að halda fyrir eyrun og en gat samt ekki hætt að hlusta á söguna.   Mikið er ég glöð að þessir siðir hafa lagst af, en mér er spurn hvernig ósköpunum gat fólk gert þetta við hvert annað.  "Heimur versnandi fer", er stundum sagt- en ég er ekki viss.

Hinsvegar held ég að ég get aldrei aftur notað máltækið að rekja  garnirnar úr einhverjum öðruvísi en að sjá aumingann labba í kringum staur með garnirnar á eftir sér.  Ok, eitt máltæki sem verður nú strokað úr heilabúinu - finn bara eitthvað sniðugra með ekki alveg svona dimma merkingu...

Athugasemdir

[Rebbý, 22.11.2007 kl. 22:22]

heimur versnandi fer - stundum